La Leporo Kaj la Testudo
Nenio utilas kuri, sufiĉas starti ĝustatempe.
La Leporo kaj la Testudo ties estas asteste.
Ni vetu, ŝi diras, ke vi ne ĝisiras tion celon
antaŭ mi. Antaŭ mi ? ĉu vi estas saĝa ?
diras la besto lerta
Mia babilulino, falas neti vin
kun kvar heleborgrajnoj
Ŝage aŭ malŝage mi vetas ankoraŭ.
Tiel estis fari : kaj el ambaŭ,
Oni metis la vetaĵojn proksime la celo.
Koni tion ne estas la afero
nek ties pri la juĝisto oni akordiĝis.
Nia leporo devas nur transiri kvar paŝojn.
Mi aŭskultas ties kiuj faras
kiam proksime atingi
Li foriras el hundoj, ilijn forigas al la kalendo
Kaj ilijn transirigas la erikejojn,
estas disponanta restotempo, mi diras,
por pastiĝi, dormi kaj aŭskulti.
De kie la vento venas, il lasas la testudon
Kiu iras irmaniere de Senatano
Ŝi startas, ŝi klopodas ;
Ŝi hastas malrapide
Li, tamen, malŝatas tion venkon
Pensas la veton kun iome gloro ;
ke estas el lia honoro
De starti malfrue. Li pastaĝas, li repozas,
Li ludas kun ĉio alia afero
Ol la veto? En fine, kiam ĝi vidas
Ke la alia estas preskaŭ al la finpaŝtejo
Li startis tiel senĉeso ; sed la ekkuroj,
kiojn li faras, estis senrezultaj :
la Testudo atingis unue
Nu !, ŝi krias al li, ĉu mi ne pravis ?
Ĉu al vi utilas via rapideco ?
Mi gajnas, kaj ĉu estus
se vi portus domon ?
La Lupa kaj la ŝafido
La racio de la pli forto estas ĉiam la pli bonege
Ni tuj pruvis ĝin baldaŭ.
Ŝafido sensoifiĝis en pura fluo
Iu lupo ekaperis faste, kiu serĉis aferon
Kaj ke la malsato en tioj lokoj logitis
Kiu vin aŭdacigas por konfuzi mian trinkaĵon ?
Diras tio besto plene furiozo
Vi estos punata kaŭze via temereco
Sinjoro, respondas la ŝafido, ke via Majesto
Ne kolerigu
Sed sufiĉas ke li konsideras
Ke mi iras sensoifiĝinta
En la fluo
Pli dudek paŝoj malsupre al Vi
Kaj sekve, en nenio maniero,
Me ne povos malklarigi vin drinkaĵon
Vi malklarigas ĝin, respondas tiu kruela besto
Kaj, mi scias ke vi klaĉas pri mi lasta jaro,.
Kiel mi povis fari kiam mi ne estis naskita ?
Respondas la ŝafido. Mi suĉas ankaŭ mian patrinon
Se ne estas vin, do tiu estas via frato
Mi ne havas. Do tiu estas iu el tiuj
Car vi ne domaĝas iome
Vi, viaj paŝtitoj kaj viaj hundoj
Oni diras al mi : devu vin venĝi
Tuj, al la arbolimo
La lupa elportas ĝin kaj ĝin formanĝas
Sen alia formo
La Kampulo kaj siaj infanoj
Laboru, klopodu :
Estas la bieno kio mankas la malpli
Riĉa kampulo, antaŭsentas sian proksiman morton
kunvenigis siajn infanojn, alparolis sen vidintoj.
Atentu, li diris, ne vendu la heredaĵon
Kion, niaj gepatroj transdonis por ni
Trezoro estas tie kaŝita
Mi ne konas la lokon, sed kun iometa kuraĝo
Vi trovigos ĝin, vi finvenkos tion.
Movu vian kampon ekde la Augustaŭ finita
Fosu, serĉfosu, cirkaŭfosu, ne lasu ĉion lokon
Kie la mano ne pasas kaj repasas
La patro mortita, la filoj removas la kampon,
Tie ĉi, tie, ĉie, tiel ke al la finjaro
ĝi gajnis pli da
Monotaron, nenio kaŝis. Sed la patro estis saĝa
de instrui ilin, antaŭ lia morto
Ke la laboro estas trezoro.